W demokracji każdy ma prawo stworzyć partię polityczną o nawet najbardziej pokręconej ideologii. To czy znajdzie ona swoich zwolenników, zależy już tylko od drzemiącego w niej potencjału. Przeważnie nie znajduje. Niezależnie jednak od tego, czy pod humorystyczną przykrywką partie reprezentują własne interesy, czy chcą zagrać na nosie aktualnie rządzącym, to łączy je jedno – poirytowanie istniejącym porządkiem.
Zombie – też człowiek, w dodatku człowiek z mniejszości, dlatego ktoś w końcu postanowił stanąć w obronie zombie. Bo zombie mają takie samo prawo do (nie)życia, jak wszyscy inni. Lekarstwem na bolączki nieumarlaków ma być CURE –
Citizens for Undead Rights and Equality. W programie tej brytyjskiej partii znajduje się m.in. przyznanie nieumarłym prawa do życia, poprawienie warunków bytowych na cmentarzach, dopuszczenie małżeństw nieumarłych z żywymi i przyznanie prawa do pobierania emerytury w okresie pośmiertnym.
Duński komediant,
Jacob Haugaard, założył w 1979 roku partię polityczną
Unia Elementów Świadomie Zniechęconych Do Pracy, która obiecywała lepszą pogodę, wiatr w plecy podczas przejażdżek rowerem i renesansowe meble w sklepach IKEA. To, co zaczęło się jako żart zakończyło się w duńskim parlamencie. W czasie czteroletniej kadencji Haugaard zdołał przeforsować pomysł zaopatrywania duńskich żołnierzy w Nutellę, dokarmiania kaczek chlebem i wybudowania toalety w parku, w którym zaczęła się historia jego partii.
To, że punki nie pałają miłością do polityki, jest mało powiedziane. Niektórzy jednak zamiast w nieskrępowany sposób okazywać swój brak sympatii i obrzucać polityków niewybrednymi określeniami, postanowili zabawić się z systemem, mając może nadzieję na zniszczenie go od środka.
W 1981 roku dwójka niemieckich punków założyła partię Anarchistische Pogo-Partei Deutschlands, która obiecywała prawo do bezrobocia z pełną pensją, emeryturę dla młodych, likwidację policji, legalizację każdego narkotyku i przywrócenie niemieckich granic z 1237 roku. To chyba jeden z tych nielicznych przypadków w polityce, gdy linia programowa idealnie współgra z wyznawaną ideologią. Jedno z haseł –
Głupi, ale szczęśliwi! – doskonale oddaje ducha tej partii.
Inna partia założona przez człowieka związanego z muzyką odcisnęła się mocnym piętnem na politycznej historii Wielkiej Brytanii, a co więcej trwa to do dzisiaj. Tak jak w przypadku większości nietypowych partii politycznych,
Official Monster Raving Loony Party powstała jako kontrpartia dla ustalonego porządku. Jej założyciel, muzyk
David Sutch z zespołu Screaming Lord Sutch & The Savages, miał już dość hipokryzji elit rządzących i postanowił z nich zadrwić. Sam chyba nie przypuszczał, jak duży sukces odniesie jego partia. Powstawały kolejne odłamy „Pomyleńców”, jak choćby
Raving Loony Green Giant Party, a na początku lat 90. w Wielkiej Brytanii działało już kilkunastu oficjalnie wybranych urzędników z ramienia OMRLP, która mimo humorystycznego wydźwięku nie uniknęła typowych dla tradycyjnych partii podziałów. Bez względu na to, i na śmierć swojego założyciela w 1999 roku, udało jej się przetrwać. Niektóre założenia programowe: zakazać terrorystom noszenia brody, zabronić superbohaterom przechodzenia na stronę zła, wpisać Potwora z Loch Ness na listę gatunków zagrożonych.
Całkowicie poważna – o czym ma zaświadczyć błazen w logo – partia polityczna założona w Nowej Zelandii na początku lat 80. XX w. –
McGillicuddy Serious Party.
W swoich
założeniach partia stawiała głównie na bezsensowne, bezużyteczne postulaty
typu: darmowa kastracja, całkowite bezrobocie lub zatrudnienie poprzez niewolnictwo, zniesienie pieniądza i zastąpienie go tradycyjnym dla Nowej
Zelandii smakołykiem – czekoladą w kształcie ryby, a także wprowadzenie piwa do
strategii obrony kraju (atakująca armia, zamiast walczyć, miałaby się upijać piwem
porozrzucanym na plażach NZ). A propos wojska... Zbrojne ramię MSP –
McGillicuddy Highland Army – zaproponowało kiedyś nowozelandzkiej armii
rozstrzygnięcie jakiegoś sporu w bitwie na poduszki. Armia odmówiła.
W małym katalońskim miasteczku Reus powstała w 2003 roku partia podporządkowana filozofii ksuantyzmu.
Juantxi (czyt. Ksuantszi) w miejscowym żargonie oznacza albo działanie groteskowe lub niedorzeczne, albo groteskową osobę, której urojenia są w jakiś sposób ważne. Przewodniczący partii, która zakłada budowę „seksodromu”, czyli kompleksu budynków, w których ludzie mogą uprawiać nieskrępowany seks, czy przeniesienie barcelońskiej bazyliki
Sagrada Familia do Reus (gdzie urodził się projektant bazyliki), cegła po cegle, zdobył w 2007 roku miejsce w radzie miasteczka. Jako ciekawostkę można podać fakt, że przewodniczący CRI przychodzi na spotkania rady w stroju Elvisa.
Choć temat PPPP jest ogólnie znany, to zbrodnią byłoby o nim nie wspomnieć.
W 1990 roku została zarejestrowana Polska Partia Przyjaciół Piwa, by promować kulturę piwną. Szybko okazało się, że temat ma potencjał i humorystyczna partia, którą firmował swoim wizerunkiem satyryk Janusz Rewiński dostała się do Sejmu, zdobywając 16 miejsc, które obsadzili m.in. Krzysztof Ibisz, Leszek Bubel i Jerzy Dziewulski. W Sejmie nastąpił podział na 2 frakcje –
Małe Piwo i
Duże Piwo, natomiast w wyborach w 1993 roku partia nie przekroczyła progu wyborczego i na tym w zasadzie zakończyła się jej historia. Warto wspomnieć, że piwo jako ideologia partii politycznej jest całkiem popularne, ponieważ „piwne” ugrupowania działały również na Ukrainie, w Norwegii, Czechosłowacji i na Białorusi.
Źródła: 1,
2,
3,
4,
5,
6,
7
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą