MATA HARI.
Sąd polowy francuski skazał na śmierć znaną tancerkę Mata Hari. Nie pomogła interwencja rządu holenderskiego, choć Mata Hari była poddaną królowej Wilhelminy. Wyrok wykonano.
Czy Mata Hari była winną? Czy rzeczywiście donosiła o dyslokacji wojsk francuskich? Wydaje się to trochę nie prawdopodobne. Wojna jednak nauczyła nas tylu niespodzianek. Tymbardziej, że życie Mata Hari było rzeczywiście bajką nieprawdopodobieństw.
Urodziła się ona na Jawie, jako córka holenderskiego kolonisty. Ojciec jej miał na Jawie duże plantacje, należał do ludzi zamożnych. Matka pochodziła z indyjskiej rodziny. Babka nosiła na głowie diadem indyjskiego księcia udzielnego.
Jako młode dziewczę, Marja Gertruda Zell, tak bowiem brzmi jej nazwisko rodzinne, wyszła za mąż za oficera holenderskiego Mac Leoda. Wśród cudnych krajobrazów raju ziemskiego Jawy żyją jednak złe demony. Szczęście trwać tu nie może długo. Po dwóch latach małżeństwa piękna pani Mac Leod ucieka od męża
Ucieka w obawie przed wymiarem sprawiedliwości:
Był, podobno, Mac Leod bardzo zazdrosny i obyczaje „miał obozowe, żołnierskie.
Na jego postępki odpowiedziała śliczna Mary Gertruda wystrzałem z rewolweru.
Z Jawy przeniosła się do Paryża. Tu zaczęła sobie dyskontować wszystkie zaległości: zawiedzionego szczęścia. Rozrzuca ojcowski majątek, staje nad skrajem przepaści.
Przyjęta w paryskim salonie hr. Kurewskiej, Rosjanki; zwraca swoją urodą powszechną uwagę. Zyskuje sobie serca całego międzynarodowego wszechświata, bawiącego się w Paryżu.
Nie na długo starczyło jej pieniędzy.
Pewnego ranka, gdy oddała służącej ostatniego luidora, wpadła na myśl pokazania światu tańców egzotycznych, które podziwiała sama wśród podzwrotnikowych krain. Pobiegła do dyr. Musee-Guimet i zaproponowała, by wypożyczono jej odpowiednie rekwizyta, okazja publicznego popisu zdarzyła się właśnie w tej porze: Massomet wystawia swoją ,,Królowę Labory". Był on zresztą już przedtym jej szczerym wielbicielem.
Występ wypadł wspaniale.
Na drugi dzieli Mata Hari stała się znakomitością świata paryskiego. Niebawem poznały ją wszystkie stolice świata, prócz... Berlina.
Do Berlina nie chciała za nic pojechać. I znów... przez miłość.
Bawiąc się w Paryżu, poznała pewnego pruskiego milionera, szlachcica który zaczął ją darzyć swojemi względami. Przyszło do rozstania przykrego. Mata Hari nie chciała go więcej widzieć w życiu, a lękała się, że może go spotkać w Berlinie.
Egzotyczne jej tańce podbijały estetyką linii ruchu. Były artystyczną interpretacją tańców obyczajowych jawańskich. Mata Hari wykonywała je z wielką intuicją i polotem. Dodać do tego trzeba, interesującą urodę. Wysoka, gibka o pięknej karnacji ciała — tańczyła przeważnie przysłonięta lekkim muślinem. Gra linii jej ciała wzbudzała nawet w poetach natchnienie i zostawiła ślady w poezji francuskiej, niemieckiej, angielskiej i holenderskich.
Głowę miała o profilu kamei, oko czarne, wyraziste usta, jak krew jarzębiny.
Pod nogi jej skłoniły się głowy koronowane. Podbijała serca. Czarowała falistą linią rytmu tanecznego.
Stanęła z odwagą na miejscu kaźni. Chciano jej zawiązać oczy przed egzekucją. Odmówiła.
Umarła — patrząc w oczy śmierci.
Świat: pismo tygodniowe ilustrowane, 17-11-1917
100lattemu.pl
ah ta rosyjska arystokracja. 
